Vorige week was ik in New York. Wat een overweldigende stad met al haar neonreclames en lachende medewerkers in de winkels, die laten zien dat het allemaal nog groter en mooier kan. Maar zodra ik gewend was aan al deze indrukken, viel mijn blik op de vele dakloze mensen die op straat zaten. Vrijwel op iedere hoek zat een man of vrouw met op een kartonnen bordje zijn of haar eigen verhaal: de zwangere jonge vrouw die eruit was gezet of de getraumatiseerde soldaat die hulp zoekt. Steeds weer werd ik geraakt.
Op een rustige plek in Central Park moest ik erg nadenken over het contrast tussen deze werelden. Op de straten die uitstralen dat alles kan, zitten mensen die helemaal niets hebben. Is de Amerikaanse droom (dat iedereen met hard werken alles kan bereiken) een illusie? Of is dit nog steeds een reële droom?
En terwijl de eekhoorns in het park op hun eigen manier om mijn aandacht vragen, denk ik aan de situatie in Nederland, en ik besef dat ik ook wil dat mensen een droom blijven hebben en dat ze geloven in de toekomst. En dat dit ook de reden is dat we als partij ons zo in blijven zetten voor de plaatselijke zorg. Dat we willen dat iedereen gelijke kansen heeft, of iemand nu arm of rijk is. Juist daarom hebben we bijvoorbeeld zoveel aandacht gevraagd voor het functioneren van schuldhulpverlening. Dit is een belangrijke voorziening, die ervoor kan zorgen dat mensen na een paar jaar weer met een schone lei verder kunnen.
Maar ook vinden we het belangrijk dat kinderen al gelijke kansen krijgen en daarom streven we ernaar dat ieder kind kan sporten en zo zijn talenten kan ontdekken en plezier kan hebben met anderen. Zelf train ik al een paar jaar het G-team van Theole en iedere week weer zie ik hoe belangrijk het sporten voor deze voetballers is.
En zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen waar we ons inzetten voor de gelijke kansen. Is het een illusie dat echt iedereen gelijke kansen heeft? Misschien wel, maar ik blijf geloven in een toekomst voor iedereen, en ik weet in ieder geval dat we ons ervoor hard blijven maken.
Jolanda Heijmans
Ik ben 37 jaar en geboren en getogen in Tiel. In het dagelijks leven werk ik als maatschappelijk werker in de regio van Den Bosch. Daar begeleid ik mensen met bijvoorbeeld psychische problemen en/of een verstandelijke beperking die problemen hebben op meerdere vlakken. Ik ben ook actief als vrijwilliger. Na jarenlang zelf te hebben gevoetbald
Meer over Jolanda Heijmans
