Mijn naam is Abdel Saddiki, ik ben getrouwd en de trotse vader van vier prachtige kinderen. Op tienjarige leeftijd verliet ik Marokko in 1987. Enkele jaren daarvoor had mijn vader al werk gevonden in Nederland als gastarbeider, zoals dat destijds genoemd werd. In eerste instantie verrichtte hij zwaar en vuil werk in de metaalindustrie, maar later vond hij werk bij jamfabriek De Betuwe. Hij moedigde ons aan: “Zorg ervoor dat je verder komt dan ik, ontwikkel jezelf en volg een opleiding.” Ik heb zijn advies opgevolgd door achtereenvolgens het MAVO-, MBO- en uiteindelijk het HBO-onderwijs te doorlopen. De verheffing in de praktijk.
In mijn dagelijks leven ben ik Accountmanager-bedrijven en Beleidsadviseur Economie bij de gemeente Maasdriel. Na meer dan 20 jaar werkzaam te zijn geweest in het bedrijfsleven, heb ik de overstap naar de gemeente gemaakt omdat ik een meer maatschappelijke rol wil vervullen.
Naast mijn werk ben ik iemand die niet graag stilzit. Ik vervul de rol van bestuurslid en vicevoorzitter bij voetbalvereniging Theole. Ondanks mijn drukke agenda met werk, gemeenteraad en gezin, vind ik het belangrijk om vrijwilligerswerk te doen. Het is verrijkend om te zien met hoeveel enthousiasme onze vrijwilligers zich inzetten om ervoor te zorgen dat alles soepel verloopt. Het geeft enorm veel energie om al die voetballers, van de jongste spelertjes tot de veteranen, met zoveel plezier te zien spelen. Het is geweldig om hieraan een bijdrage te mogen leveren.
Ik vind het raadswerk leuk en eervol om te doen. Van huis uit heb ik meegekregen dat de maatschappij veel te bieden heeft en dat je daar ook iets voor terug moet doen. Het doet mij goed om als raadslid verbindingen te leggen tussen de inwoners en de gemeente. Veel van mijn informatie haal ik dan ook niet van het gemeentehuis, maar vind ik op straat, bij organisaties en bij inwoners. We moeten elkaars kennis benutten; dat versterkt ons. Mijn grootste drijfveer daarbij is solidariteit: ik vind dat we er met elkaar voor moeten zorgen dat iedereen een waardig bestaan heeft en behoudt, elk op zijn eigen wijze en met zijn eigen verantwoordelijkheden. Ik kijk er dan ook naar uit om deze ingeslagen weg voort te zetten en nieuwe paden te ontdekken.
