Mijn Kleurrijk Tiel

Laatst vroeg iemand aan mij: “Nese, als je stad Tiel één ding zou mogen geven? Wat zou dat dan zijn?”

Daar moest ik over nadenken. Wat zou ik Tiel wensen?

Als ik kijk naar onze inwoners zie ik dat er armoede is die vaak niet genoeg wordt gezien. Niet door de omgeving en niet door de politiek. Natuurlijk is er altijd wel ergens een potje om hier en daar wat uit te geven en dat is mooi maar armoedebestrijding is meer dan geld geven.

Zie ik kinderen in de knel. Kinderen die zich onveilig voelen, thuis of op school. Kinderen die telkens worden uitgedaagd om het beste uit zichzelf te halen maar daar wel een prijs voor betalen. Immers, nu al wordt er gesproken over 16 jarigen die ernstige spanningsklachten ervaren omdat ze het gevoel hebben dat er zo veel van ze wordt verwacht .En zij zijn onze toekomst.

Hoor ik van inwoners hoe moeilijk ze het hebben met het gebrek aan respect en aandacht voor elkaar. Het gevoel dat het niet samen leven is maar langs elkaar heen.

Voel ik als raadslid soms de onmacht omdat ik keuzes moet maken. De keuze voor het ene kan er eentje zijn tegen het andere en raak ik daarmee een pijnpunt.

Mijn kleurrijk Tiel, wat zal ik je wensen?

We zeggen vaak dat de inwoner centraal staat maar is dat ook zo? Dat is maar de vraag.

Dat is nou precies wat ik zou wensen voor Tiel. Inwoners die ervaren dat zij het middelpunt zijn. Inwoners die mogen zeggen wat zij willen verbeteren en op welke manier. Wij raadsleden die niet alleen luisteren maar een uitnodigende houding aannemen: “Denk met mij mee. Hoe gaan we dit vorm geven. Ik leer van jou en jij van mij.” En daarmee bedoel ik alle inwoners van mijn kleurrijke Tiel met al hun culturele en religieuze achtergronden. Op deze wijze bouwen we aan een gezond en respectvol Tiel met aandacht voor elkaar.

Dat is wat ik Tiel wens in 2017.

Verschenen in de Stad Tiel